|
10 / 4 / 1398برچسب:, :: 12 AM :: نويسنده : اميد
روزگارئ جاده بودم جاده ائ غرق تردد جاده ائ كز رفت و امد لحظه ائ خالئ نميشد من كه بسيارئ رفيقان را بهابادئ رساندم عاقبت من ماندم و تنهايئ و ويرانه خود
دل من جـــــــــاده که نيست هر از گاهي صنـــــدوق صدقــــــات نيست دل مـــــــن... کـــه گاهي سکه اي محــــــــــبت در آن بياندازي و پيش خداي دلـــــــــت فخـــــر بفروشي ... که مستحـــــــقي را شــــــاد کرده اي وقتی که تنها مانـــــــــدي... در فکر عبـــــــــورش باشـــــــي هروقت هم خواستي دور بزني خانه دل من يک خيابان يکطرفه است .برگشت نداره خيابان نيست كه از همان جايي آمدي بروي ... بفهم! ... اين لامصب اسمش احساس است
نظرات شما عزیزان: 
 |
|||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
